ecel

Herkez konuşmak istiyor, bağırmak istiyor, özgür olmak istiyor, kendi olmak istiyor , ne tuhaf sanki bir hapishanedeyim etrafım dikenli teller odam soğuk duvarlarla kaplı kimsem yok. Herkez var ama tanıdık simalar var bu hapishane de hepsini görmüşüm bir şekilde lakin insanlar arsında da dikenli teller var gizli sanıyorlar ama o kadar beliki oturmuşum avluda soruyorum kendime ne işim var burda nasıl geldim burası neresi ? bi ara kalkıp sormak istiyorum birine simalar da ki şaşkınlığı görünce oturup kalıyorum yerimde soruları kendime cevapları sonraya saklıyarak. üşüyorum gece ayazında üstüme verdikleri ince yorgana sarılırken etrafa bakıyorum üstü açık koğuşumdan yıldızları seyrediyorum sabah oluyor yine ve ben sigaramı yakıyorum garip beni en iyi anlayanlar hep en çok zararı verlenler demişlerdi gülmüştüm izmart düştü toprağa ve alev aldı içim sıkıldım kurallar koymuşlar burda ne yapacağın önceden belli kıpırdatmıyorlar bir yere ama herkez özgürüm diyor çıkıp kaçıyım diyorum içimden damağımda derin bir sızı var korku belki sonra gece oluyor kaçıp kurtulmak sanki nere gideceğini bilirmişcesine dikenli teller var önümde ve ben sessizce dalıyorum tellerin arasına canım yanıyor önce hafif bir sızı kurtuluyorum galiba bu dünyadan ecel bir kurtuluşmu dünya bir hapishane mi? özgürüz diyenler nerde? bugün kaç kişi özgürlüğene kavuştu, kaç kişi şaşkın bakışlarla varlığı nı sorguluyor bu DÜNYADA? A.kadir DEMİR

---

YORUM YAP

---

YORUMLAR