Kübra Özkan (araf)

ruh

Bir rüzgar daha bir hayalin arkasından
Uğuldayıp geçiyor gerçeğe yakasından.
Yalancı siyah toprak ve hasret dolu bir koku
Ölüm doğuyor garbda belinden var ediyor yoku.
Bir aynayla bakıyor bu resmin gerisinden
Soluyor taşın, toprağın soğuk derisinden
Yerde bir toz bir sis o aksta beyaz
Savruluyor, doluyor ciğerlere biraz.
Hayatın kollarına giriyor rüzgar sessizce
Bir ruh dolaşıyor, son defa nefessizce
Tensizce
Sessizce.
Bir ten hasret ruhsuz kalmış bir tene
Giden vasıl olmuş kalana kalan hasret yine.
Diğerleri bu perdeyi edemezken idrak
Ne ocaklarda ne feryatlar kopacak.
Parçalanacak bağırlar bu yükü almayacak
Ancak bu uyku dern uyanan olmayacak.
Eskisi yenisi karışıyor,
Tüm hayat uyuyor bularak bir in
Biri bitip diğeri başlarken günlerin.
Ne garip duygular ki sarıyorlar çevremi
Loş ışıklar çemberi çevreliyor çehremi.
Bir ayak sesi ayak sesine karışıyor o an
Soluklar netleşiyor hızlanıyor adımlar o an.

Bir duvar,
Ve birazdan belirir ardında duvarlar
Gece boş sokaklar kaybettiği ruhları arar.
Ve bir tozlu bank eski iki dostunu
Ağırlar biri ruh vede etten postunu.
Kalkıp yürüyorum yeniden,
Bir başka beton dünya başka yüz
Burada şekiller net yüzler daha düz.
Bir sokak lambası
Gölgemi ayaklarıma dikiyor
Issız ışıkla birleşip sokaklara akıyor.
Ve bir yolcu durupta ufuklara
Bakıyor şehrin uzaklarından doruklara.
Yaklaşıyor uzaklardan gözlerini kırparak
Yaklaşıyorum deryalara hülyalara saparak.
Kaldırıyor sokak başını derinden soğuk nefesler çekerek
Ve bir adam ağlıyor sebepsiz. Soğuk terler dökerek
İç çekerek
Ve bir ruh dolaşıyor biliyorum son defa nefessizce
Bu defa tensizce
Sessizce.

Bu şiir toplam 809 kez okundu.
2.09.2010 17:20:33

• Yorumlar
• Yorum Yaz