mustafa gökoğlu (mustafagokoglu)

AĞLAYANLAR DA ISLIK ÇALAR

Yalnızlık;
Ölü bir bedende,
Ağlayan bir göz gibi kapanır.
Dua gibi derin olur doğurduğu yaralar.
Artık,
Ne gül küle uzaktır,
Ne de yağmurlar yangına...
Kimse bilmiyor,
Kimliksiz bir düşe rehin düşen ömrümü.
Ve gözlerimde,
Bayatlamış gözyaşımın sancısıyla,
Yitik suretler için anılara koştuğumu.
Artık,
Bahçemdeki gül dikenini anlamıyor.
Pencereme düşen yağmur bile,
Kendi suyunu tanımıyor.
Ağlayanlar da ıslık çalar,
Bir ayrılıktan geriye çaresizlik kalmışsa.
Çaresizlik;
Muhacir olmaktır kendi kavmine,
Saklamak zorunda olduğun gözyaşın varsa...
Ne zaman,
Nerede bir şey yitirsem,
Ağır acılı yüreğimle kuşanırım yalnızlığı.
Ve her yalnızlıkta hatırlar dururum,
Hiç bir dile çevrilmemiş intiharlarımı.
Artık,
Hasrete bölünen saatlerde asılır gece.
İki kaş arasında sancırken gündüzüm,
Hep gölgemle örtünür,
Ertelenmiş her bir bahara ölüm...!

Mustafa GÖKOĞLU

Bu şiir toplam 6.357 kez okundu.
5.06.2008 00:04:24

• Yorumlar
• Yorum Yaz