Kerem GÜLSOY (keremcem)
SENSİZLİĞİN ÜSTÜNE
sokaklar kimsesiz kalabalıklarla dolu
loş kayıkların sessizliği esiyor
evimin önünde sokak kedilerinin miyavlaması
evimin içinde de sensizliğin hüzün kokusu
sensiz hiç alışmadım kalabalık sokaklara
bir hüznün son perdesi çekiliyor güne
sahnede eski sevişmelerin gürültüsü
dışarıda zifiri bir karanlık
yanımda sensizliğin keder perdesi
sensiz hiç alışmadım geceye
karanlık ağır ağır örttü yine sabahı
sabahta sabah olsa
gece mi gündüz mü belli değil
dışarda bir zemheri mevsimi
asiman da lekelenmiş kara bulutlar
ben bu nimbüs bulutlarını sevmedim sensiz
yüreğime bir buruk sevinç bırakıyor
dışarda yağan kar taneleri
soğuk ve o kadar da hüzünlü ki
sensiz hiç alışmadım zemheri ayına
zemheri ayı soğuk o kadar da korku kaptırıyor ki içime
keskin bir korkudur çıplak ağaçları hafifçe sallayan
ve agrostiş bir şiir oalacak sana rağmen yazdığım
belki tam esmez şimdi sana yazdığım hüzünler
esmezse esmesin hüzünlere inat
nal üzeri dörterek estiririm
sabahlara inat olsun gel hüzünlerimin üstüne
es bir rüzgar gibi yüreğimin dört bir yanında eskisi gibi
ne vakit dolsun senle ne de hüzünlerle gece
sinsi bir gece ye inat gel hüznümün üstüne
iz bırakarak dolaş yüreğimin sana ayırdığım köşede
zaman dörtüsü geçersede senle geçsin bari
lal olmuş sabaha inat yap öyle gel karanlık gündüz üstüne
ismini sana ayırdığım köşeye yaz o zaman
ğeşş seslerine inat yap öyle gel sevişme sahneleri üstüne
en derin cümleleri bırak o zaman yüreğime
akşamlar senle hep aydınlıktı yine aydınlık olsun
lal olmuş gündüzler senle yine hüzün estirmesin sensizliğe
ılık bir mevsim olsun senle zemheri ayı
şelaleler zemheri ayının soğuk hüznünü estirmesin sensizliğine
masmavi asiman gündüzleri gece olmasın
akşamları o kadar keskin bir korku sarmasın çıplak ağaçları
demesinler zemheri ayının soğuk hüznünün bana estiklerini
ılık geçsin zemheri ayımın son mevsimi ve ömrümün son sahneleri
maziye inat gel gel sensizliğin üstüne agrostiş mısralarıma dokunarak gel
kerem gülsoy
Bu şiir toplam 733 kez okundu.
11.12.2008 13:41:48