Zül-Karneyn

Ağlama

Ağlama sen Garip yolcu elbet bir gün sende güleceksin,

Garip olan Yolcu sende elbet Cekeceksin,

Salma Yollara kendini bukadar Mechule,

Gönlüm gider uzaktaki Güzele,

eller Gülsün ben Ağlarim bu bozuk Düzene,

el veren yok be yolcu Düşene,Gitme Dediler dur Dediler,

bir seyi hic bilmediler,ben Ağlarken onlar Güldüler,

artik Firti......na gelse ne Yazar,

bu yarali Gönlüm Durmadan Ufuktaki Yare Bakar,

bu Ağlayan Kalbi ondan başkasi kim Anlar,

benim arkamdan Gülerek Bakanlar,

Kapanmayan Aci Yaralar,

unutulmayan aci Hatiralar,

kimene benim Dertim Cilemden,

biktim bu Hain Ellerden,

Sormayin bana ey Yolcu Nereye,

Hasret Kaldim Gülmeye Sevilmeye,

Merakim yok Düşmeye,

Kaderimde varsa bu uğurda Ölmeye,

Zaman Kalmadi be yolcu Düşünmeye,

Kim Demişki Yolun sonu yok Diye,

bakmayin giydiğim Yirtik Elbiseye,

Cöller Mecnunsa Yollar benim,

herşeyi Allah icin Severim,

asla Isyan etmem gece gündüz Ağlamsamda,

asla Dilenmem susuz Kalsamda,

ben Aşka Mecnun Olmuşum,

Mecnun ile Konuşmuşum,

konuşurken Aşkin icinde yok Olmuşum,

Zalime dur derim Mazuluma sev derim,

Allaha acilir bu Ellerim,

ne zaman Gelecek diye yolun sonunu Beklerim,

Yolun sonunda yine Ağlayan Gözlerim,

Gözlerimden akar aci dolu Sözlerim,

Mutlu olmasamda yine Leylayi Severim.


Yazar:Zül-Karneyn Osmanli

Bu şiir toplam 880 kez okundu.
29.11.2010

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı