Aydın Kahraman (aydınk)

İLK SÖZÜM, SON SÖZÜM

aşılamaz duvarlar örmektesin günbegün aramıza
ya geldiğimde yoksun ya da sırtın dönük
özlemlerimin dayanılmaz sancılarına

saçının bir teline hasret
bakışlarındaki şefkate muhtaç
aşkının sonsuz yangınlarına mahkum
devinip duruyorum
senden uzaklarda birtanem, hesapsızca
tükeniyor, tükeniyor, tükeniyorum

biliyorum, nedensiz değil kaçışların
çaresizliğim yıldırdı düşüncelerini
yalnız kendimi değil seni de tükettim sonunda
dibine ışık vermeyen bir mum misali

bazen lanet okuyorum her şeye
dünyaya, hayata, kadere
ne varsa yakıp yıkmak
kırıp dökmek istiyorum çılgınca
ve önlenemez bir yoksunluk duygusuyla
kendimde yok olup gideceğim sonunda

belki de hiç geri gelmeyeceksin
ve benim seni sevdiğim gibi
artık sevmeyeceksin beni
unutacaksın yaşadıklarımızın tümünü
hatta, kim bilebilir ki
bir küçük nokta olarak
eskiyen anılarında kalabileceğimi

bütün bu duygularımın yanında
bende değişen bir şey yok sana dair
seni anacağım her nefeste
seni sayıklayacağım uykularımda
rüyalarımda olacaksın sevdiğim
gece ve gündüzlerimin tümünde

haydi, kaçır gözlerini gözlerimden
söndür son ışıkları da
ne güneş doğsun ufukta yeniden
ne de ay gülümsesin
karanlık gecelerime açılan penceremde bir daha

istemiyorsan çek ellerini ellerimden
bir pranga da sen vur ayaklarıma,
ellerime de kelepçe
ve tutunacak dalım dahi kalmasın
şu yalancı dünyada

sana geliyorum diye
her defasında yaşadığım heyecan
varsın, ayrılığın hüznünden
daha da derin yaralasın ruhumu
hiç sakınma sevdiğim
böylece bulacaksan muhtaç olduğun mutluluğu

mutlu ve sağlıklı olmanı
ve hep öyle kalmanı diliyorum
eğer bir kıymeti varsa tek aşkım
her nerede olursan ol bil ki;
ilk sözüm, son sözümdür
seni seviyorum
seni seviyorum

24.11.2004

Bu şiir toplam 366 kez okundu.
21.05.2010 16:20:58

• Yorumlar
• Yorum Yaz