songül karakoç (beklenenyolcu)

KAYBETTİM KENDİMİ

Hadi saklasın karanlıklar o siyah tenimi,
Şu kırık, dökük, yıkık, dağınık yüzlü, ben mi?
Ne vakit hüzünlensem, günahlarıyla boğuşuyor ellerim,
Tutsak edilmiş bir kafeste düşüncelerim.

Ağlamak benim en büyük karım,
Gülmek haram bu cana ümitsiz yarınım,
Sevgisiz bir başına haykırıyor bu canım,
Soğuk ayazlı, üşüyor her yanım.

Gitmek kolay olsaydı keşke senden,
Vazgeçebilmek, bu sevgimden...
Bu kaçıncı hatam bilmem, yüreğimin yüzünden?
Bu kaçıncı terkedişim kendimi, zamansız sevdana?

Şimdi bir yolcuyum, hiç sorma çok yorgunum,
Biriktirdim gözlerimde yağmur bulutlarını,
Üzüntülerimle bir başına uzaklara kaçıyorum.
Bazen bir ateş, bazen buz yaptım yüreğimi, küskünüm.

Bazen kaderime, bazen gözyaşlarımın sebebine.
Hani mutluluk, söyleyin nerede?
Kayboldum sanırım, sevdanın o dipsiz kuyusunda.
Kaybettim kendimi bu sevdamın derdine...

Bu şiir toplam 720 kez okundu.
16.07.2007 14:46:42

• Yorumlar
• Yorum Yaz