VOLKAN AZGI (mecnuni)

UCU YANIK BİR FOTOĞRAFTI O

Ucu yanık bir fotoğraftı o

Lise yıllarından beni tek anımsatan

Defterimin bir kenarına sıkışmış

Tozlu raflar içinde sır olup unutulan



Şimdi ne zaman aynaya baksam

Bir liseli fotoğrafı çarpar yüzüme

Ve başka âlemde bulurum kendimi

Buruk bir sevinç dolar o an içime



Kulağımda zil sesi derin bir kalabalık

Koşup dalsam içeri birden ne olur

Kimse beni görmese orada olsam

Ve ellerin, ellerin elimde olsa



Yine şiirler yazsam o kara tahtaya

Sen okuyup silsen kimse bilmese

Ben koridorlarda şarkılar fısıldasam

Ve gözlerin, gözlerin gözlerimde olsa



Sana hediye verirken çatsan kaşlarını

Kuru bir gül koysan defterimin arasına

Ben alıp koklasam hayal edip seni

Ve sussa dilimiz gözlerimiz konuşsa



Ya o park köşesinde çamların altında

Hatırlar mısın? Bir şarkı fısıldıyordun

Seni bilmem ama ben hiç unutmadım

Beni bile bile ölüme davet ediyordun



Tamam mı? Devam mı? Bir felsefe mi ne

Sokaklarda yattığım üç güne ne demeli

Ya o öldü derken dolan ela gözlerin yar

Bu olsa gerek aşkın en ağır bedeli



Kaç yıl oldu: Zaman avuçlarımda eridi

Takvimlerden ben hiç gün saymadım

Söyle hadi sarhoş olsam ne kadar sürer

Oysa ben o günden sonra daha ayılmadım



Şimdi ne zaman aynaya baksam

Bir liseli fotoğrafı çarpar yüzüme

Zaman içinde bir yolculuk başlar

Derken epey sonra gelirim kendime



“… Ucu yanık bir fotoğraftı o;

Bir gül gibi yüreğimde kanayan…”

Bu şiir toplam 991 kez okundu.
25.02.2011 20:09:51

• Yorumlar
• Yorum Yaz