Pervin Gökalp (pervino)

Kadın Gözüyle Ayrılık

Bazen kelimeler yetersiz kalıyor

Ve tanımaz oluyor insan en güvendiği haini

Birlik yolunda yan yana yürüme sözü verenlerden biri

İlk zorlukta topukluyor

Yalnızlığa terk ediyor biri diğerini

Kaçıyor yani…

Onlar her şeyin en iyisini bilirler ya

Kendilerinin kim olduğunu bildikleri gibi…

Seneler sonra yan yana uyuduğunuz,

Teslim ettiğiniz tüm hayallerinizle

Hatta yaşlanmayı düşlediğiniz

O koynunuzdaki en yakın ve büyük düşman

Biriktirip sakladığı tüm kötülüklerini döküyor

Yuvanın, Senin her yanına…

Şaşırıyorsun kalakalıyorsun

Bu kim diye…

İnanmak istemiyorsunuz dakikalarca

Günlerce aylarcaaa veee yıllarcaaa

Ama gerçek tam karşında tokat gibi

Ani, hızlı, sert ve çok acı geliyor.

Her şeye uyum sağlayabiliyor insan

Öğretiyor…

Yavaş yavaş alıştırıyor yeni ve

Senin hiç düşlemediğin bir hayata…

Muhakemesini yapıyorsun istemeden

Kaybettiklerinin kazandıklarının

Terazinde tartıyorsun geriye sarıp sarıp

Olayları daha başka görüyorsun.

Tüm çırpınışlarını anımsıyorsun kurtarabilmek için

Senin için en güzel yuvanı.

Konuşmalar kavgaya dönüşüyor

Hatayı iki kişiden biri kabullenmiyor

Suçlu bir kişi seçiliyor.

O ne yapsa kendini anlatamıyor.

Bir katil bir cani bir kötü olan her neyse

Adalet mi bu?...

Ona inanılıyor yuvam yıkılıyor.

Altında bir ben kalıyorum.

Islak yanaklarım, şişmiş gözlerim,

Ayrılmak istemediğimi haykırmaktan acıyan boğazımla…

Çaresiz kalışım…

Çaresizliğin elden bir şey gelmemezliğin haliyle

Sağa sola sarılıyorum…

Yani…

Kapılarıma, duvarlarıma, pencerelerime, odalarıma bakıyor

Ve dışarıda bekleyen taksiye dermansız bacaklarım adım atmayı unutmuşken

Kollarımdan tutularak götürülüyorum.

On dört yılı bir avazda mecburen noktalıyorum.

Son defa evime bakıyorum canım evime

Bitiyorum.

Bitiriliyorum.

Bu şiir toplam 693 kez okundu.
9.09.2011 14:34:21

• Yorumlar
• Yorum Yaz