murat orhan (murat orhan)

SESSİZ VEDA

Bir tren garında son on saniye
Gideni son kez gördüğünü bilmeden salladığın el
Şimdi tırnak acısı avuç içlerinde
Hüzünlü yüzüne destek yumrukların oldu.

İşte yine yalnızsın
Doğduğun gün gibi çırılçıplak
Artık sevimli değil avaz avaz ağlayışın
Uykuya inat bekleyenin yok başucunda
Tek kişilik bir oyunun
İntihar sahnesindesin.

Uzak bir fotoğrafta gülümsüyor sevdiğin
Ay yüzünde bir çift zeytin karası gözleri
Yüreğin ay yüzüne med-cezir
Sen İstanbul'un orta yerinde bir yalnızlık abidesi.

Her akşam bir tren kalkar yüreğinden
Her akşam adressiz mektuplar yazarsın
Satırlarına başlamadan evvel
Yağmura şemsiyedir kirpiklerin
Ve seni soracak olursa sevdiğin
En masum yalanıdır hayatın
İyiyim dersin.
En büyük yalansa söylenmiştir zaten
Kırık bir tebessümün ev sahibi dudaklarla
Görüşmek üzere derken. Bilirsin.

Kıyıya ulaşamadan sönüp giden dalgalar gibisin
Ezildikçe kabaran
Kabardıkça utanan
Sonunda kendine ulaşan
Hiçbir rüzgar sevgiliye doğru esmez
Hiçbir kavşak sevgiliye çıkmaz artık.

Kocaman bir yalansın belki
Düşlerinde kurduğun köylerden kovulan
Ne sevgini anlatabildin
Ne de küfrederken pervasızca hayatın orta yerine
Özür dileyebildin
Sahte avuntularla kandırmadan kendini
Çekip gidebilecek kadar cesur da değildin.

Hikayen bitti
Artık kandırma kendini
Oltada balık kadar çaresiz
Kanadı kırık bir kuş kadar acizsin.

Doğduğun gün gibi yalnızsın
Tutunamadığın hayatta
Gölgesiz ve ayak izi olmayan
Bir insan silüetidir yalnızca adın.
Ve sitemsiz bir vedayla terkederken
Ölümün
Miladı olmayacak yeni başlangıçların

Şimdi bir kez daha al yüzünü avuçlarına
Ve son bir mektup yaz
Senden başka okuyan olmasa da...

Murat ORHAN

Bu şiir toplam 554 kez okundu.
3.09.2007 13:50:53

• Yorumlar
• Yorum Yaz