kemal alkan (kemalat)

ZULÜM

Zulmet bu dünya,
Tarikat sahnesi.
Leyler çıkmaz şuaya,
Her sabahın ardından,
Mutlak gelecek gecesi.

Soysuz, rezil, alçak,
Aslın bozuk felek senin,
Felâket, gavelan, ağulu aşın
Devasa ağvat gerisin.

Yaşatmak istersen deniyi,
Kullan kafanı, çalıştır akılsız beynini.
Bekleme sakın, bir lâhza
Ne mutluluk, ne de saadet.

Ah, ahbab, yâren, kardeş ağmar,
Ağmaz, ağsere eş.
Kıymaz hiç kimse beş akçe,
Olsalar da dihin ağniya.

İsteyemem, utanırım,
Kızarır yüzüm, susar kalırım.
Yok ki vicdan, akıl edesin
Senin ki benden beter, acınası hâlin.

İkram edeyim, iyisi mi cerdan,
Gönder diranelerine ceraye ile
Üç beş adet ceram.

Cerban oldu her biri lâc,
Cerd ettin, anadan üryan.

Uyansın mari sermadide,
Kanmasın bir daha manzure,
Duhur etsin iblisi,
Duhul etmek için bekleyen.
Kapılmasın dikkat, zinhar
Devranı duhura.

Berçide damenim, her yanım du,
Berik, parıltı, nur ile ziya.
Kavurdum bir büyük kazan berike,
Hem fukaraya, hem büyutata.
Büguzvar buldum kendimi,
O dem, vakit, aynı zemanda.

Zulmetme Kemâl, lütfeyle,
Bağışla, gelmem bir daha
Çıkmam huzuruna,
Bin bir sevabım olsa dahi.

Kemal Alkan
25 Kasım 2012

Bu şiir toplam 772 kez okundu.
19.09.2013 12:01:20

• Yorumlar
• Yorum Yaz