İmran Esin (imranesin)

Varlığın Kıskacı

İlham bulutlarından düşen tanecikler
Kimi kaskatı bir dolu
Kimi damla damla rahmet dolu

Çevrende dönen binlerce nesne
Sen onlara göre koşuyorsun
Onlarda sana göre

Düşüncelerinin ulaştığı her yer senin
Kısır döngüler içinde kalmayı dilemekte
Ve arzularının cezasını çekmekte

Damlayan her gözyaşında bir sen yükseliyor arşa
Toprağın tevazusu yetiştiriyor çekirdeği bulutlara

İyi, kötü ayrımların bölüyor varlığı taraflara
Hür iradenin gereği çekmeden tutunmak bir dala

Sözlerin senin en büyük sihrin
Unutma sen kendinin esirisin
Sözlerin ise senin
Ta ki onlar olana kadar senin

Dalından kopan yaprak mı üzülür
Yoksa yaprağını yitiren ağaç mı?
Bir kelebeğin dirilişinden kim üzülür
Yalnız kalan ipekten koza mı?

Sen her zaman yoksulsun
Ve yağmur damlası okyanustan yoksun

Gök aşkının dinmesini toprağı sulamakta sandı
Toprak aşka dair her katreyi kalbinde ateş yaptı
Ne gök bıktı dökmekten gözyaşlarını
Ne toprak usandı silmekten gözyaşlarını

Karganın karasının ardında asırların verdiği bir çile var
Her kanadını çırpışında cehennemden kaçan ateşler saçar
Kanunun gereği bu güzelliğin ölçüsünde kısalır ömrün
Kargalar asırları aşarken kelebekleri bir gün görün

Çarkların vuruşunu görmeyen hayat der adına bu kovalamacanın
Dişleri birbirini çiğnemezse çarkların ne akrebin canı kalır ne de yelkovanın

Bu şiir toplam 412 kez okundu.
6.08.2014 10:47:37

• Yorumlar
• Yorum Yaz