savaş karaduman (savaşkaraduman)

Sen Gidince

Sen gidince
Her şey çekip giderdi ardın sıra
Çekip giderdi ormanlar
Kuş sürüleri/ çocuk sesleri
Ve gün ışığını alıp/ çekip giderdi güneş
Çekip giderdi gökyüzü -boydan boya mavisini sökerek-
Ateş böcekleri
Ay ışığı
Ve yıldızlar sensizliğe kayar giderdi…

Sen gidince
Her şey çekip giderdi ardın sıra
Rüzgârlar, fırtınalar, dağlar, ovalar
Ve dalgalarını alıp sahillerden çekip giderdi deniz…

Sen gidince
Çiçeklerim talan olur/ simsiyah yanardı gece…
Özgürlüğüm tutsaklığa dönüşür
-Ayaklarım donmaya meyilli/ parmak uçlarımda kar-
Dağ başlarında yaktığımız ateşler söner giderdi
Yüreğime çığlar düşer
Sensizliğe buz keserdim…

Sen gidince
Her şey çekip giderdi ardın sıra
Çiçeklerin boynu bükülür
Rengini, kokusunu rüzgârlara döker giderdi…

Sen gidince
Birlikte ıslandığımız yağmurları alır giderdi bulutlar
Yüreğim yangın olur
Susuzluğum, kuraklığım başlardı…

Sen gidince
Dudaklarından soluduğum her nefesi alıp giderdin benden
Ciğerlerimi yakan son nefesim
Felaketim olurdun…

Sen gidince
Gözyaşlarım tutuşur
damla damla yanardım sana
ve en rezil, en korkak
Ve en erkek halimle ağlardım ardın sıra…

Sen gidince
Yüreğime saplı bir hançer gibi
Her seferinde gülüşünü unutup giderdin bende
Gülüşün yüreğimde saklı kalırdı…

(Nisan 2014)

Bu şiir toplam 323 kez okundu.
17.05.2018 14:15:16

• Yorumlar
• Yorum Yaz