Kubilay Seyfi (kalelikubi)

İnsan ve Hezeyan

İNSAN VE HEZEYAN

İkibinli yılların insanı, samimiyet nedir bilirmisin?
Cevabı çok basit.
Ben bu soruyu soruyor iken senin kafandaki hüküm kesin,
Yüzün başka , kalbin başka konuşuyorsa seninde;
Zehirli ruhunu alda git.

Maddiyatın maneviyatı esir aldığı gün bugün.
Dünya olmuş , sanki pireli yatak.
İnsanlar ise amaçlarını gerçekleştiremedikçe, görünüyor ki hayatın adı hezeyan,
Pireli yatağa girmekte karasız insansa, olmuş pir panik atak.

Hayat bir yol , insansa araba olsun.
Ama yollar çivili tahta tuzaklarla dolu.
Arabaların en kralıda sende olsun,
İster bu yolu hilekarlıklarla bitir , istersen gelsin arabanın sonu.

Dün yine şunu iyice anladım .
Bir kişinin bilmediği sır sır değilmiş.
Verdiğim sırrın bakirliğini kaybettiğine mi yanam .
Bana dahada asosyal olmayı emreden despot hayatamı yanam.

Bu zehirli hayat hangi güzelliği harcamıyor ki,
Sevgiyi mi , kardeşliği mi , dostluğu mu , insanlığı mı…
Söyleyin bana bunları bozamadan yaşayan varmı?
Bozamadan yaşamak yoksa , yaşamanın ne anlamı var ki.

Derdime çare olmaya çalışan biçare beynim , diyor ki;
Kötülüğe iyilik er kişinin karıymış bide bunu denesen.
İyiliğin değeride bilinmiyor ki,
Ama bariz olan belli ki yine sen , yine sen.

İnsanların yapmacık olduğu dünyada,
Kuşlar bile ötüşlerinde sanki sahtekarlık anlatıyor.
Kim yetişir bu insanoğlunun beklediği imdada,
Yüreklerde açılan yaralar an be an kanıyor.

Biri çıkıyor tavsiye veriyor,
Dine inan , şu ideolojiye inan hiç birine inanmazsan bana inan,
Bilmiyor ki, elindeki zehir toplumu bozdukça kendisinide zehirliyor
Bunu yapanları kimi üç beş kalleş insan.

Yol diye kabul ettiğimiz bu hayatın her durağı,
Yalan ve istismar dolu.
Ey kalleş ve doyumsuz çiğ süt emen insan
Sanada kalmaz dünyanın sonu.

Kubilay Seyfi

Bu şiir toplam 436 kez okundu.
6.01.2008 20:33:22

• Yorumlar
• Yorum Yaz