ibrahim DEMİRKOL (tarid55)

İÇİNE DÜŞTÜĞÜM BİR UYKU

Akşam saatleriydi.
güneş masmavi bir alevin içinde suda kırmızı bir top gibi,
renk cümbüşü içinde batıyordu.
güneşin batışıyla benim hayatımda da bir renk kalmıyordu.
uyku kokan odam biranda garip bir sessizliğe bürünüyordu.
bu sessizlik içinde bense sadece susuyordum.
gerisini getiremiyordum hayatımın ve hiçbirşey anımsayamıyordum.
boşluğa düşer gibi başlıyordum tatlı bir ölüm uykusuna.
farklı bir alemde ve farklı insanlar arsında açıyordum gözlerimi.
her yeri sis kaplamıştı.
ne insanları görüyordum nede aynada kendimi görebiliyordum.
uzaklardan anlam veremediğim sesler duyuyordum.
ama sesler sis içinde boğuklaşıyordu.
nerede olduğumu anlamak için gözlerimi kısarak bakıyordum etrafa.
yine de anlam veremiyordum nerede olduğuma.
uyandığımda uyumadan önce gördüğüm son şey neydi?
ne düşünmüştüm? bir türlü hatırlayamıyordum.
hayatımın neresinde kalmıştım,onu bile hatırlayamıyordum.
uykumda duyduklarımı toparlamaya,
kulağımda uğuldayan sesleri dizmeye çalışıyordum kafamın içinde.
sanki konuşanda ben ,dinleyende ben gibi.
lakin bambaşka iki insan gibiydim.
uykuya daldığım anı tam kestiremesemde,
bana hiç uyanmıyormuşum gibi geliyordu bazen.
uyku nerede başlıyor,hayat nerede karıştırıyordum.
sanki yüm hayatım baştan sona bir uyku gibiydi.
İÇİNE DÜŞTÜĞÜM BİR UYKU.
GÜN IŞIĞININ SIZMADIĞI DİPSİZ KARANLIK KUYU.
YANİ SONSUZ BİR KARANLIK GİBİ...

Bu şiir toplam 448 kez okundu.
4.05.2007 18:35:58

• Yorumlar
• Yorum Yaz