alpay uzal (güzelgözlüm)

Özledim çoçukluğumu(maziden bir demet gül)

özledim çoçuklukğumu;otururken bir sokak başında elimde yavandan ekmeğimi yemeyi,özledim geceleri sokaklarımızda o kör karanlıklarda saklambaç oynamayı ve eve hiç dönmemeyi. nede güzeldi yağmur yağarken parklarda oynamak çamura bulanmak o eski pas tutmuş kaydıraktan peşpeşe kaymak.kara kışlar olurdu bizim memlekette bi kar yağardı kalmazdı yerden zaten hiçde istemezdik. okullar tatil olur sonra sokaklar sanki bizim olurdu.başlardık her adımını kaydırmaya bizim sokakların kimilerin elinde kızaklar kimilerin elinde poşetler vardı.kim ise eski ayakkabsını giyer kayardı sanki yenisi varmış gibi.kimse kardan adam yapmazdı yapsada hep eksik kalırdı bişeyleri ya burnu yoktu ya gözleri neden diyemi sorasınız, ya evde havuç yoktur yada göz yapmaya kıyılacak kömür.Ramazanlar bir başka geçerdi o zamanlar,gece sahura büyük bir hevesle kalkardık hani büyüdükte oruç tutuyoz misali.ya ertesi gün hiçbirşeyden eksik kalmazdık ne oynamaktan nede deliler gibi koşmaktan,akşamı zor ederdik tükenirdik susuzluktan yine bizim parka gider ramazan topunun atılımasını beklerdik sonra herkes koşardı evine dayardı ağzını musluğa yemek bile yemeden sonra üç beş kaşık yemek sonra hemen dışarı terhaviye kadar oynardık ezan okununcada yine gitmezdik başka mahallelere giderdik bizimkiler sesimizi duymasınlar diye.ve sonunda büyüdük işte hayatı öyle sanmıştık ve hep hayallerimizde öyle kurarız nekadar yokluk, çeksekde özlüyorum çoçukluğumu eski beni eski hayalleri ...

Bu şiir toplam 457 kez okundu.
4.05.2007 19:00:59

• Yorumlar
• Yorum Yaz