mehmet türkmen (mehmetturkmen)

Ab-ı Hayat

arda kalanlarımı bıraktım
mozaik kaldırımların kambur bedenine
nefes almak için pencereyi açtım
önce ellerim yazmadı sonra
söndü gözlerim
aradığım kelimeleri bulamadım
bulamadım varlığımı yokluğunda

ışa vakitlerin müphem dakikaları
yazık
manasız çizgiler içinde ıskartaya çıkmış
hazadide mevsimler
ıskatını versin arda kalanlarım
kasisli bir dehliz sonu

gözyaşlarımın üzerine yağarken mor asuman
dalga dalga titreyiş sessizce
melul nağmeler
imece bedenlerde

yenilgin pehlivanlardanım hayat
meramım son kez daha
sergüzeştim çekip gitmemden beridir
ilerim mazimden karanlık
yüzümüze kilitlenen kaçıncı kapı
bu havlayan yelkonvan mı? uzun uzun
adıma yazılmış binbir sırlar

rıhtım sarhoşları martılar
siyah beyaz şarkılar
sahil bulvarında birkaç aşık
kaldırım mafyaları
sokak başlarında fahişeler
yeni çehreler

tek sevdiğim gölgemmiş benim
babam gibi koruyan ve acıyan anam gibi
mabadım bu günden de bulanık

çıkmaz sokakların fanusu yoktur (bilirim)
zifir karanlıkların yıldızları olmaz
şemsi olsamda gündüzlerin
bil(E) mem hangi cümleler beni tekrar doğurur.

hayat zor kalanlarım
gölgemin manası...


yirmidokuz.bir.ikibinbeş MT

Bu şiir toplam 572 kez okundu.
9.05.2007 12:34:33

• Yorumlar
• Yorum Yaz