muzaffer armağan (marmagan)

BİLE BİLE

Bile bile katlanmak
kahroluşların ezici baskılarına.
Geri gelmeyip,uzak olacağı kesin olsa da,
Sana varmayıp,elin olacağı kesin olsa da.
Bile bile ateş atmak
yangınların yüze vuran alazlarına.
Seni görmeyip,anlamayacağı kesin olsa da,
Ateş almayıp,yanmayacağı kesin olsa da.
Sevilmeyecek de olsa,sevenler;
sevgisini sürdürmeye neden devam eder ki.
Gülemeyecek de olsa,sevenler;
ağlamasını sürdürmeye neden devam eder ki.
Aşık mı olurlar,yoksa,olduklarını mı sanırlar da;
böylesine vazgeçmez,böylesine aldırmaz olurlar.
Sonunda,
ayrılığın kollarıyla sıkı sıkı sarılacaklarını bile bile.
Sonunda,
yalnızlığın karanlığında içli içli ağlayacaklarını bile bile.
Değer mi böylesine bağlanmak körü körüne,
iplerin aslında çürük çıkıp,kopmasına rağmen.
Değer mi böylesine yıkılmak üstü üstüne,
köklerin aslında toprak kusup,dışa vurmasına rağmen.

Bile bile direnmek
kaybedişin çökerten yumruklarına.
Hiçbirşeyi umursamayıp,herşeyi göze almak;
otoyolda,yolun ortasında yürümeye çalışmak gibi,
her an ölümle burun buruna olarak,
sevdiğine kavuşmak uğruna,
sevdiğini kazanmak uğruna.
Kaderimdeki sevgili diyerek koşmak peşinde,
ardında hataların ayak izlerini bırakarak.
Ya peşinde koşulan değilse,
Ya uzaklarda bir yerlerde başka biriyse.
Kaderi değiştirmek,bile bile;doğru mu?
Peki,ya doğru mu demek doğru mu?
Peki,öyleyse,hangisi doğru?

Bu şiir toplam 563 kez okundu.
17.06.2008 20:52:10

• Yorumlar
• Yorum Yaz