can eren

ay tutulması

ay tutulması
asuman susam



ağaçlarım uğulduyor derin ormanda.
düşsüz bir zambağa dönüşürken dünya,
kuytularda geziniyor kösnül ölümün gölgesi.
yakarıyı duymuyor,meleklerimi kandırıyor.


karanlığın ücralarından birden
elma kokusu yıllar öncesinden.
ayın serin yüzüne sakla beni anne;
soluğum sesin olacak saklandığım yerde.


su çağırıyor beni,çürümek istemesem de.
hayatı sevişim, ölüme yakın duruşumdan.
bulutlar emip alsın içimin beyaz zehrini,
çocukluğum tül kanatlı dokunuşu özlüyor.
ay tutulurken canım yanıyor anne,
feraha açılan avlu fesleğen bekliyor.





kalbimin derin vadisine akşam inerken
ovalarımda dört nala sonsuzluk koşuyor.
unuttuğuyum onun çöl ortasında yanarken.
sabah yüzlü tapınağım şefkat olsun,
ninnisini söylesin, suskum, evcilleşsin
annemi doğurayım, ben ölmezden az önce!

Bu şiir toplam 734 kez okundu.
24.04.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı