Kerem GÜLSOY (keremcem)

ANLATTIRAMADIN

yine başlıyoruz mazide ki güne
güneşin şafağı parçalmasıyla
sımsıkı sarılıyoruz hayata
ve yine hüzünler toplanıyor omzumda
taşıyamıyorum elimi uzatıyorum yardım et diye
ama tutan yok
ve elerim öksüz bir çocuk gibi bükülüyor önüme
kalbim paramparça oluyor
ağlayamıyorum
çünkü gözlerim kızgınlıkla doluyor
celallensem ne işe yarar ben de insanım diyorum
ve ardından
gözlerimden kuru damlalar akmaya başlar
tıpkı senin dudağının
altındaki kuru yaşalra benziyor
ama onlar bir karanfil için dökülmüyor
benim gözyaşlarım ise senin için akıyor
senin için
seni şimdiden çok özledim
yanağındaki buseyi çok özledim
celalliğiniz gülmeni ağlamanı
ve de sevmeni çok özledim
özledim ama sen bir türlü özlemedin
özlemedin ya ben ona ağlıyom işte
hani bir sabah sen gelirken koridordan geçerken
bana ne oldu dedin
ben de hiç gözlerime toz kaçtı dedim
hayır yalandı seni sevmiştim işte ona ağlıyordum
bilkiyordum sen bneni sevmezsin
ama ben yinede ağladım
ve şimdi de ağlıyorum
ama bundan sonra ağlayamacağım
çünkü sen
bir türlü beni bana anlattıramadın

kerem gülsoy

Bu şiir toplam 520 kez okundu.
12.08.2008 16:01:55

• Yorumlar
• Yorum Yaz