kağan işçen (kagan_iscen)

Dem

Dem
yanıldığımız akşamların bir başınalığı
aydınlığa uzak saatlerde çökerdi üstümüze
keskin konuşurduk soytarılığı uzun uzadıya
aramız açılırdı doğmamışlığımızla at başı
hayat sularında bir resmi olurdu yaşanmışlığın
yaramazlığı tutardı sakinliğin
pür telaş havalanır kanatlarımız
bir şey kalmazdı geriye

sıkılırdı hayattan
uçurtmanın gökte salınışı duruşlu gömleğimiz
kapakları çiğ yemiş gözlerimizin bekleyiş ağaçları
ağlarını örerdi şarkı söyleyişimize
yol kıyıları da susar
pusuya düşerdi zaman

akıntısızlık uzun uzadıya
yüreğimizde kan kırılırdı
kan kırılırdı
pusuya düşerdi zaman

hiçbir şehirden hayır gelmez
öğle güneşinin kapanına kısılırdı kemanımız
sustalı gibi açılırdı önümüzde
yarım yamalaklığımızın karşı sahil ışıkları

ayrılık tahtından eder ölümü

not:

yüreğimin kilerinden deniz aşırı bir susku
taşıdım bıraktım ayaklarının önüne
anlamsızlığımızı düşün
ve zamandan kaçışımızı
soluk soluğa
ucu ucuna

zamandan kaçmak
olgunlaştırır kuşkularını
aşk dönencesinin
eski günlerin hatırına
yaprak kımıldamaz hiçbir korkuda
incecik gün ışığının tenle sevişmesi kadar
bir türkü kurtulur doğmamışlığımızdan

şiirin kendi:

ayrılık tahtından eder ölümü
alfabesi varoş evleridir sevişmek isteğimizin
bitmek bilmez aynı adımlara nasip olmak
mahalle aralarında hangi kahvehaneye sorsan
birbiriyle bitişik karışık eğilip bükülmezliğimizin acıları
demlenir sonsuz birikimli bir acıyla


Kağan İşçen


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiir toplam 730 kez okundu.
14.08.2008 16:02:36

• Yorumlar
• Yorum Yaz