Gülden Işık (ananne)

Ben Çocukken

ben çocukken..
yağmur sularına taştan baraj yapardık
çamurdan bebekleri güneşlere salardık
meyve bahçeleri sanki bizim malımız ..
olmamış çiçeğinden habersizce çalardık.


ben çocukken..
kışın geceleri komşu evler bizimdi
tombala oynaması oyunların piriydi
soba üstlerinde kebap gibi kestane ..
koktukça misafiri imrendiren bir şeydi.


ben çocukken..
sahte evcilikte işten gelen babaydık
mahsustan annelikte azarlayan anaydık
bahçe düğünleri gündüz gece sürerdi ..
halaylar çekilirken çağrılmayan küserdi.


ben çocukken..
pikap iğneleri taştan plak çalardı
radyoda olmayanın kulakları çınlardı
annem türkülerle bazı,bazı coşarken ..
bazen de efkarından hüzünlenir ağlardı.


ben çocukken..
kadın günlerini iple çeker beklerdik
çocukluk nazımızla neyi görsek isterdik
Türkan gözleriyle okla yaya bedeldi ..
Cüneyt’in haykırması kötülere eceldi.


ben çocukken..
Zihni ağabeyin cipi vardı yalnızca
yokuştan yukarıya çıkmam derdi kızınca
bayram harçlığımız beşer kuruş olurdu ..
basma elbisemiz biraz mahcup dururdu.


ben çocukken..
bütün sokakların dili vardı konuşan
camlarda sardunyanın renkleriyle yarışan
horoz sesleriyle uyku biter kanmazdık..
yinede bu günleri verselerdi almazdık.


8.Kasım.2000

Gülden Işık

Bu şiir toplam 434 kez okundu.
6.09.2008 18:27:57

• Yorumlar
• Yorum Yaz