NURŞİN ATAŞ (TUAY.345)

AŞKIMIZ

Üstadım

Ne Kerem, ne Mecnun’dur gerçek sahibi aşkın,
Bu nasıl sevda bilmem, özündeki üstadım.
Bir katre gözyaşınla, suları eylersin taşkın;
Bir ulusun feryadı, gözündeki Üstadım.

Çanakkale’de eser, Sakarya’da akarsın.
Vicdan kapısını çalsam, Âsım olur çıkarsın.
Ateşi üşütürsün, yazsan suyu yakarsın;
Yunus’tur, Mevlana’dır sözündeki Üstadım.

Kurtuluşun destanı, âlemle yazılırsa.
Bir bayrağın gözüyle, elemle yazılırsa.
Mürekkebi hak olan kalemle yazılırsa;
Şehidin kan kokusu vezindeki Üstadım.

Boynumdaki şah damar, göğsümde atan yürek.
Damarımdaki kana, kudreti katan yürek.
Bir aşkın bayrağını gönderde tutan yürek;
Hakkın, hakkaniyetin izindeki Üstadım.

Kızımın iffetidir, çocuğun duru cismi.
Yaradılagelende aşktır, aşk olmuş ismi.
Bir hilal bir de yıldız, silemezler bu resmi.
Vatanımda dağların yüzündeki Üstadım.

Al rengi veren şehit, kanı güle geldikçe.
Tırnağım dokunursam ecdat ele geldikçe.
Bir içli türkü olur Veysel dile geldikçe;
Bu toprak değil miydi sazındaki Üstadım.

İstiklalin tınısı, yükselirken her yandan;
Bu toprak diyet ister sevdaya düşen candan.
Ummanlar aciz kalır akan bir katre kandan
Huzurdur, kavuşmadır hüzündeki Üstadım.

Zırhlıları Seyit’in yaktığı yer burası.
Saniyeler hükümsüz ölüm yaşam arası.
Bir ulusun yangını, kaç yiğidin yarası?
Sinenin ortasında, sızındaki Üstadım.

On kaptan yediğim aş, on tastan içtiğim su.
Hürriyetin nişanı, düşmanımın korkusu
Ciğerime çektiğim nefesimdir doğrusu;
İstiklal Marşımızın gizindeki Üstadım.

Bu şiir toplam 500 kez okundu.
22.11.2011 15:38:17

• Yorumlar
• Yorum Yaz