savaş karaduman (savaşkaraduman)

Öyle Bir Üşüdüm Ki

Tam da bulutlar;
Yüzümü; sıcağımı ve ışığımı örtecekken
Havalar;
Kar, buz, fırtına ve ayazla haşır neşir olacakken tam da
Ve karakış bütün dehşetiyle kapılara dayanmışken
Yorgun argın, dizlerimi karnıma çekip
Bir dağın ardına sessizce gömülüp batacakken tam da
Ve tam da buz gibi bir sessizliğe dalıp dalıp
Gözlerden çok uzaklara kaybolup gidecekken...
Öylece, gözlerine yakalanan
Ve gözlerindeki baharlara takılıp kalan
Batmaya yüz tutmuş eskiyen bir güneşim ben…

Ve sen; sevgilim…
Bir yağmur sonrası
Kar, buz, fırtına ve tipi derken
-İlk aşkın ateşiyle ha bi gayret-
Koynumda kendine kuru bir yer açıp
Ve ana rahmindeki bir bebek gibi içime kıvrılarak
“öyle bir üşüdüm ki…” dedin
Doğanın bütün kurallarına ve kanunlarına karşı
Ve tam da ortasında karakışın üstelik
Bilerek, isteyerek ve kasten -tüm ışığım ve sıcağımla-
Gözlerinde öylece -batmadan- kalakaldım…

…ve gözlerindeki baharları, ışığıma katık ederek
Aşk ile diyar diyar;
Bahçemizde tomur tomur bir dünya çiçek
Dağımızda işveli ve deli dolu bir bahar yeli
Dudaklarımızda yıldızlar kadar çoğalan ışıltılı bir öpüş
Yüzümüzde ay ışığı
Meftun bir aşk şarkısına eşlik ederek;
Dünyanın bütün evlerini damlarından
Ve evsizlerini gözlerinden öpüyoruz birlikte…

Haziran 2019

Bu şiir toplam 34 kez okundu.
11.06.2019 16:00:46

• Yorumlar
• Yorum Yaz