Akan MERİÇ

GÜL VE İNSAN

İnsan güler, güldürür
İnsan kokar bazen; burcu, burcu
Sanki bir gül olur.

Gül ise bir nebatat
Gül açar, insana kendini sunar
İnsan gülü kokar,
İçi bir hoş olur.

İnsan güle muhtaç değil
Bazen gül, insana hep muhtaç
Gül gülemez,
İnsan, insana gülümser.

Gülü koklar insan
Birden mest olur.
Gül insanı koklayamaz
Güle koparsan dalından sen
Gül hemen perişan olur
Ölür ve kaybolur.

(29.12.2007-Telif-Şair:Akan Meriç-saat:21.15)

Bu şiir toplam 541 kez okundu.
30.12.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı