Zeynep Kuriş

Karanfil

Biliyorsun ki yalnızlık;suskunluğun sahi fehvasıdır!
Derin...
Korunaksız...

Ne zaman
kahra ulansa gecenin dilindeki siyah,
genzime saplanan uykularım var benim.
Umut kırıntılarıyla süslüyorum yüreğimi,
kısıtlanmış baharlar,
köreltilmiş sevinçler ve karanfil...
Karanfil...
Döne-döne ateşe saplanan vaha,
bakışların ardı sır,
yanıtsız yakarışlar tortulanıyor yüreğimde,
oysa tebessümlerim eylüli...

Biliyorsun ki yalnızlık; Pıhtılanmış serzenişlerin adıdır!
Yorgun...
Yitik...

Sefil düşlerin tükenmez konuşkanlığı,
Martılanıyor deniz, gözbebeklerimden kanıyor karanfil...
Karanfil...
Hüzne bezediğim hece,
Dalgınlığa kana kana sinmişliğim.
Söyle!
Avurtlarıma tüneyen şafak senden,
ve avuçladığım incisin sen!

Bilmiyorsun ki yalnızlık; Ben özneli cümleleridir kainatın!

07.04.2008

Bu şiir toplam 733 kez okundu.
27.07.2010

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı