İsmail Cica

YÜREĞİN TAŞ DUVAR SENİN

hep ağlattın gel güldür beni
söyle nazlım varmaz dilim demeye
ne cefalar verdim bileyim ben de
verdimse eğer toprak bile kâbul etmesin
zaten korum ben üstü küllenen
üfle beni yanayım için için bitir biteyim
ko küllerimi yürek zarım içine dök bir nehire

balıklaar da yemesinler yiyemezler zaten
ben yine varım atomumun çekirdeğinde varlar kaybolmazlar ki
şekil değiştirir yaşar giderim ben de bilmem ne biçimde
inançlı sevdim inançlı yaktın bu beni Allah'ım var benim de
sevmek günâh anlaşılan törelerinizde değilse eğer
betimlerdim seni bırak kalsın yakışmaz benim karekterime

bu ima sana yeter de artar bile uyan ara beni el yordamınla
yaşamışım ben çoook eski kadim ucu kapandı bu sürecin de
tarih de yoktu seni sevdiğim zamanlarda Sümer'lerden önce bile
sonra bir Sümer'li kadın şair acıdı beni çivi yazısıyla adımı yazıverdi

bak bir yerdeyim müzelerde istersen ara bul beni ağlamaz oldum ben
yok artık o çekinik halim ama tablet içinde bir çizgiyim şimdi
dünyanda da zarar gelmezdi benden sana hele şu an hiç gelmez
ararsan beni gelirsek gözgöze yaz anlamına gelen bir gülümsemen yeter gözlerin dahil
12.08.2011.sefh.izmirir .

Bu şiir toplam 424 kez okundu.
3.11.2011 10:23:39

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı