Fatih Öztoprak

vazgeçiremedin...

bu mahzunluğa tek sebep sensin;
daha ötede aşka bir kusur bulmak imkansız...
içimde kalan bu korların verdiği acı da senden,
bu sonsuzlukta yol aramak anlamsız...
kalbime işlediğini hatırladım bugün
ve seni hatırladım dinlediğim o şarkılarda...
gökyüzü oldun başımı döndüren,rüzgar oldun beni üşüten
ve yine sen vardın bulutlarda...

unuttun mu?
yoksa içinde kalan bir zerre miyim sadece?
bana bu sevgi sözcüğünü ezberleten sen değil miydin?
beni bu bırakıp gidişin ne diye?
zihnimdeki savaşa çekiliyor kalbim,seni sevmek bir suç değil!
ve esir olduğum bu korkak mantık seni bana döndürecek de değil...
kaybettim gururuna karşı verdiğim mücadelede
ve kazandın işte!

görüyor musun baktığın yerlerde?
içine dolan bir isim yok mu hiç?
oysa ki ben hep seni anıyorum!
yıldızlara tutunuyorum geceleri
gündüzleri saçlarının kokusunu duyuyorum rüzgarda...
bu mest edişindeki kerem kadar yücedir benim sevgim...
ister kalbindeki yaraya beni sar
istersen kibrin zehrini...
ne yaparsan yap ama
beni vazgeçiremedin seni sevmekten...

Bu şiir toplam 590 kez okundu.
2.12.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı