FATMA KARA (nedye)

hazan ve ben

ayrılklar benim kaderimdi.
Özlemler ,vuslatlar,hasretler,intizarlar yolculuğumdaki tek arkadaşlarımdı.
Nezamn bir yaprak düşse anlardımki hazan mevsimiydi benim için...
Hazan ve ben.
ayrılık veyalnıslık....
ölüm iksirlerinin vucudumu kapladığı,hücrelerimin kapaı kapılar ardına saklanıp işlemediği,dallarımın birer birer yuvasından birhoş birhoş dağıldığı oan işte oan hazan mesmiydi benm için...
nezaman bir yaprak düşse anlardımki hazan mevsimiydi.
hazan ve ben ...ayrılık veyalnıslık..
hazan ve ben..
buiki kelimeyi yabancılamıyordum artık adım olmuştu hazan ilmek ilmek içime oturmuştu hhüznün acısı ,bahar mevsimleri yoktu artık ,kırmızılar,pembeler,yeşille birer birer kaybolmuşlardı.
ağlıyordu herbir bedenim hazanın çığlıklarını duyar olmuştum yalnıslığımın sessiziğinde .buiki kelimeyi artık yabancılamıyordum..adım olmuştu hazan....

Bu şiir toplam 639 kez okundu.
27.10.2008 00:04:29

• Yorumlar
• Yorum Yaz