Gürkan Karanfil

KARANLIK

Yağmur çiselerken yorgun gecenin üstüne
Kalbim titrerdi, yalnızlığımın koynunda

Karanlık sokakların, kaldırımlarında oturdum
Yoldan geçenleri seyrederdim dalgın gözlerle
Boş bir düne bakan sahte gülümsemeydi onlar
Arada bir gözlerime engel olamazdım
Açardım, contası bozulmuş musluklarımı
Çöp tenekesinin etrafındaki çocukları izlerdim
Yanık sesleriyle patlatırlardı, arabesk bir parça
Sanki kendi hayatlarını haykırır gibi

Soğuk tu hava, karanlık örtü olmuştu bedenime
Elerim titremeye başlamıştı o kaldırımda
Sevdiğimi düşünürdüm ondan uzakta
Onu ne kadar sevdiğimi ne kadar özlediğimi
Kediyle köpeğin yaşam mücadelesini izledim
Aslında hayatı tanımlardım o kedide köpekte
Aniden başlayan ezan beni başka hayalle daldırırdı
İçime bir huzur girerdi kalbim titremeye başlardı
Soğuktan değildi, huzurdan titrerdi

Yine gece biti gün gülümsemeye başladı
Acaba gece gördüklerim hayal miydi?
Yoksa benim gibi bir delinin yalanlarımıydı
Evet, ben bir deliyim akıllı olan delir mezmiydiki
Yaşamın acımasız vuran kırbaçlarında
Yine de ümitliyim kırbaç acıtıyordu ama
Öldürmüyordu hayallerimin güzelliklerini

Yağmur çiselerken yorgun sabahlarda
Ve işte o zaman sevgim yeşermeye başladı

21 Aralık 2007, Cuma

Bu şiir toplam 697 kez okundu.
21.12.2007

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı