Mehmet SERTPOLAT

H A Y A T V E M E M A T

Hayat bu, muamma, onu bize kim açar?
Cevher saçan akıl, neden hikmetten kaçar?

Hayat renklerden mürekkep, kara mı, ak mı?
Şüphesi menkul felsefe kadar muğlak mı?

Hayat bedenî haz, ye, iç, eğlen ve yat mı?
Her sabah akşamdan, bayat kalkmak hayat mı?

Hayat, ötelere uçmaya kol – kanat mı?
Bedene kefen, ruha binilecek at mı?

Hayatta manâ, kör bedende ruh ne arar?
Yoksa öte, iman ve inkâr neye yarar?

Hayat mayın tarlası, fıtrata duvar mı?
Bu tarladan menzile gidecek yol var mı?

Hayat mı fıtrata, akıl mı saf akla aç?
Akıl kelepçe akla ve nakle mi muhtaç?

Hayat küçük kıyamet, eşsiz imtihan mı?
Dünya büyük kıyamet, kopana dek han mı?

Hayat cevher, gerisi çıyanlara mı et?
Beden çürür de, ruh Allah’a mı emanet?

Hayat ruh aynası, vehim mi inkâr ruhu?
Ruhsuzsa insan, kim ne yapsın bu güruhu?

Madem hayat bir, niye yalnız insan âkil?
Her fertte irade, beyhude mi müstakil?

Her hayat mükellef mi, şuurlu mu solur?
Akılsızdan eşrefi mahlukat mı olur?

Hayat düşe eş, ölünce mi kalkar perde?
Bir perde ki iblis, önünde mi siperde?

Hayattan mı akar cennete, bal, Kevser, nar?
Amellerle mi cehennem tutuşup yanar?

Şu hayatta ölüm, ölümde hayat var mı?
Ölümsüz hayat, bir gün ölümü kovar mı?
11.01.2007 / Mehmet SERTPOLAT

Bu şiir toplam 826 kez okundu.
11.02.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı