REMZİ BAYALAN

YOKLUĞUNUN MUHASEBESİ

Her biri alevler içinde zaman topu gibi
yakarak geçen ya da geçmeyip üzerimde sönen;
yokluğunda yaşadığım kor parçası günler!
Ya uykusuz özleyişler;
uykuyu kaçırıp gecelerden, anılar kıskacında
seni düşleyişler? Ya mutlu bir anımda üzerime çöken,
ani bir hüzüne sebep aklıma düşüşün?
Yüzüne dokunamamanın eksikliği
ve bu eksikliğin hissettirdiği ezikliği
zaten anlayamazsın!

Gözlerinin saçtığı ışık demetiyle aydınlanmadan
sanki zindanda geçen; sana mahkûm, sensiz saatler:
Özgürlüğüme vurulan zincir, duygularıma ağır kelepçe
ve gözlerime çekilen mil!
Yolunda zamana sataştığım, yokluğunda
ölüme bulaştığım sevgili!
Anla ve bunu bil:
Sensizlik içinde zaman kavramı,
yaşanmamış saydığım pespaye bir kayıptır.
Sensizlikte ölümse, belki sonsuz karanlıktan
olmayışına yansıyan yaşam ışığı
belki sensizlik zindanından kurtuluşa kaçış açığı...

İçime düşmüş kurt gibi hiç durmadan benliği kemiren
ve başıboş bir bombanın zihnime düşen şarapnel parçaları,
aslında beni günden güne eriten:
Kendime aksettiğim, kabir soruları mahiyetinde
senden yana ürkek düşünceler!
Ve defalarca beni
sonsuzluk denizinin kıyısından döndüren,
sana karşı içimde yeniden türeyen;
belki yarım bıraktığın belki hiç başlamadığın
duygu yüklü umut seferleri...

Kendi iktidarıma düşünmeden açtığım
bir iç savaşın yaşandığı:
Her gün bir cephemde bin bombanın patladığı,
yüzlerce duygunun ve hissiyatın
acımasızca soykırıma uğradığı, beynime ve bedenime
Nazi zihniyetiyle yaklaştığım,
ömrümü hoyratça hırpaladığım
ve bütün kutsallıkları
hiçe saydığım;
yokluğunda kendime yaşattığım hayatım!
Aslında hayatımda cereyan eden
bu ömür kargaşasına sebep olan benim
ve bana bu kargaşayı yaratmakta
nedensiz ortak olan sen...

Bu şiir toplam 740 kez okundu.
18.02.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı