Mehmet Sıddık Yalçın

AŞKIN BERZAHINDA

bilmeden sevdim seni gül güzeli
sevdim de yandım
yandı verimli avuçlarımda yeşeren hezaren
yıldızlarım düştü birer birer göklerden
beni mertebesine aldı aşk
pişti cayır cayır gönül dergahım

divanen oldum koştum sesinin gölgesinden
ve sana tutundum denizlere düştüm
bilmedim bilemedim yüzemedim fırtınanda
nereden bileceksin şimdi
hangi batık geminin omurgasında kaldı ölüm
hangi iskeledeydim en son
en son kime anlattım seni
kime fısıldadım intiharımı
sonra nedense kime ağladım…

bir gece bir ayrılık bağırdı aşkın berzahından
nefesim kesildi sustum ayrılığın korkusundan
bir gece tenin soğudu sinemde aklım enlemin şaştı
ve ayrıldık, sadakatin hasret utandı dehşetinden
ayrı şehirlere düştük nankör birer kedi ürkekliğinde
tekmil fikirlere kapanıp oysa beklemekteydi bizi vuslat
hadi kırıp zincirlerimi ben merhametine geldim yar
hadi bir gül bir gül diye bekledim ben bunca zaman…

sana akşamlar getirdim yar
dumansız dağlarımdan masmavi
gözlerinden kaç gülümseme çalarsın dudaklarına
bayatlamış kaç aşkın ayazından güller sunuyorum sana
hayallerimin renklerinden kaç allar alırsın yanaklarına
eğil hadi bakışlarımdan bir de onur takayım saçlarına...

Bu şiir toplam 524 kez okundu.
15.03.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı