Kubilay SEYFİ

Yandım İnandım Kandım ve Hep aynı Yerde Kaldım

Ey alçak gönlüm uçtun uçtun en ince dala kondun
Başıma gelen en mühim ve zor sorundun
Çarptın beni ikiyüzyirmi volt elektirik gibi
Yandım kül oldum küllerim üstüme yağdı kar gibi

Nerden bile bilirdim bu haltı yiyeceğimi
Bir gördüm bir inandım bilemezdim değişebileceğimi
Beynimin içinde sönen sevda sözleri gibi oldum
Tavada kızaran patatesler gibi oldum

Kalbimden beynime giden güdümlü bir bomba gibisin
Girdin bedenime en zayıf yerimden,hırsız gibisin
Diyecek laf bulamıyorum ayva gibi boğazımda kalıyorsun
Düşündükçe geleceğe yönelik planlarıma inandırıyorsun.

Ammada faziletliymişsin daha da önem kazandın
Yaklaştıkça uzaklaşıyorsun inandıkça kandırıyorsun
Seni düşüneli neşemi kaçırdın
Ama hep tekrar kazanacağıma da gün geçtikce inandırdın

Sonuç ne olur bilemiyorum
Ama gün geçtikce sana yaklaştığıma inanıyorum
Yanıyorum Düşüncelerime kanıyorum yanıyorum
Seninle olduğumda mesut olacağıma inanıyorum.

Kubilay Seyfi

Bu şiir toplam 604 kez okundu.
29.04.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı