Ahmet Kara

Anneme

Dünyayla tanıştığım anda,
Sımsıcak kucağınla ısıttın;
Zemheri akşamlarında.
Bütün acılar seni bulurdu,
Ama sen ''kader'' diye içine gömerdin.
Babam yoktu aramızda çoğu zaman,
Ama sen adam gibi adam,
Adam gibi ana oldun bize.
Gözlerinden yaş dökülmezdi,
Hissettirmezdin bize,dünyanın büyüklüğünü,
Mangal gibi yüreğinde büyüttün;
Sen yandıkça,biz önümüzü görürdük.
Yazımız,kışımız bir odada geçerdi,
Herkes, babası ve oyuncağıyla dönerken eve
Yüreğin en derin kaygıları taşırdı
Ve sonra
Biz seninle pususuna düşerdik zifiri akşamların

Bir lokma ekmeği paylaştırırken
Göz kapaklarındaki çizgileri sayardık
Umarsızca...Uzun Uzun
Avucumuzun içi gibi bilirdik
Biliyor musun anne,
Bu yüzden hep düşerdik
Sek sek oynarken
Öğretmenimin sorduğu,
Hangi nehir nereye dökülür
Sorusunu bilmemiştim
Ama
Yüreğindeki nehirlerin
Nereye döküldüğünü
Çok iyi bilirdim
Ve hiçkimse bizi anlamazdı,
Kimsenin anlamasını beklemezdin.
Daima dik,daima onurluydun.
Çünkü sen,
Adam gibi adam,
Adam gibi anaydın...
Hatırlıyor musun bilmem?
Ağlarken görmüştüm seni,
Neden ağladığını sordum,
Ve sen,
''Hiç yavrum'' demiştin
O günden beri, hiçleri sevmiyorum,
Dakikalarca ağlamıştık,
Ve sonra,
Uzun uzun nasihat ettin,
Okuyup büyük adam olacaktım,
Oysa etrafımızda bir çok adam vardı;
Okumadan büyük olan...
Biliyor musun anne,
Adam oldum mu,bilmiyorum,
Ama okudum.
Lakin senin gibi adam bulamadım.
İsmini andığımda halen içim titrer,
Unutmadım sıcaklığını,
En soğuk gecelerde içimi ısıtıyor.
Ağladığımda mis kokunu duyarım,
Aklıma gelir süt bulamadığın geceler.

Anneler günün kutlu olsun anneciğim,
Yanında yokum,
Ama şunu bil ki;
Yaşadığım yerin her zerresinde,
Soluduğum havada,sevincimde, acılarımda,
Hep sen varsın...

Ahmet Kara

Bu şiir toplam 560 kez okundu.
1.06.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı