YAVUZ KORKMAZ (yavuz korkmaz)

YANDI (TuTKu)

O namlı sözlerine bu can nasıl da kandı,
Sahrada suya yandı yandığı ahu sandı,
Benimle zannederdim o akşamdan sabahım,
Çöl sıcağında inancım tüm sabrım da yandı.

Onsuzken gölgemdi eksenimde tek fırdöndü,
İçimde büyüttüğüm o bir nemruttu söndü,
Kalbimde nam saldı da yücelerek ayyuka,
Soğudu ruhumda alev bir buzula döndü.

Bir ordunun yenilgisiydi tarihte kalan,
Bir de her buluşun vasfını ilk kimse bulan,
Benimdir zannederdim o aslen bozulmamış,
Aslından yığınca sahte yandı küldü kalan.

Vasfını hiç bulmadı aşk ne uykusuzluğum,
Uğrunda yandı her şey arttıkça susuzluğum,
Tükendi söndü aşk onda hep benimle yandı,
Kalbimi mesken tuttu aşk hep öylede kaldı.

Ondandır halim bezgin ömrümden pek eksiliş,
Hana değmez gelişe muğlakken ebet gidiş,
Nerde dağı taşı delen Ferhat a Aslı eş,
Sevenlerde yandı kalpte bitti her çırpınış.

Nasıl ki koca ormana bir kibrit yok oluş,
Öpse hoş alnımı secde vaktiyle saf tutuş,
Aşksa mümbit hasretten yana tam yol ileri,
İhmalden doğan yangın aşk gerisi kahroluş,

Tarih: 25 / 09 / 2001


yavuz_korkmaz

07.01.2008 Saat: 09:26

Bu şiir toplam 549 kez okundu.
11.02.2009 18:22:46

• Yorumlar
• Yorum Yaz