YAVUZ KORKMAZ (yavuz korkmaz)

HASTANE KORİDORLARI (TuTKu)

Kaç kuşaktan kalma bilmem, taş örgülü bu yapı,
Arı kovanından işlek, yüz okkalık dış kapı,
Buyrukta bir hurdalık, Hızır denilse de adı,
Kırık, dökük, molası da yok, bu halde nöbette,
Nicesine umut, belki tabutta o, hizmette.

Şehri alt üst eder cav cavı, ne anki ötmekte,
Gitti mi, gelmekte bilmez, ondan çoğu ahrette,
Molasız bu gardan, çaldığı can da çok, mühlette,
Çekilin yoldan, açılın, yol verin, denen bu ses,
Her seferi malûm, acı bir hal, yahut son nefes.

Bazı hasta gümrah, huzurlu, yüzleri güleçli,
Üç, beş baş, bir gözde, havası dar ve rutubetli,
Bu holdedir, kimi dar odada, kimi ücretli,
Uyana, uymaza da, hep aynı sınanır ilaç,
Olandan olmayana da dert ki, bir kurt kadar aç.

Bir hal ki, zayıfı yatakta, dirisi nöbette,
Havasız, ışıksız bu dam da, git gel, tek nefeste,
Bir kargaşa doğar anlık, birisiyse göçmekte,
Koğuş ki dam, daracık, git üç adım, gel üç metre,
Dış hol ki, en cılız adam, ilişir her git gel de. 83

Ani gidenler bilirim, panik hal ve korkulu,
Anadan üryan halinde, ölüm hale vurgulu,
Tabiplerin ilminden, çoğunu gördüm umutlu,
Girişe yasak kapısından, hastanınsa yolu,
Başları önde bekleyenin, gözleriyse dolu.

Her yüzde telaş, bozuk bir musluk hali, ağlar göz,
Kiminde yara, kiminde dert sır, tarife yok söz,
Geldi, ha gelecek diye ecel, ya tanış bir yüz,
Kan revan içinde kimi, kimi dosttan umutsuz,
Hoş umut ki, uyku tadında, bir çoğu uykusuz.

Gidenler bilirim, umuda, ya ahrete yolu,
Ardından Allah a açık eller, gözlerse dolu,
Koridorlar mesken bekleyene, ya volta yolu,
En son ki lafın, aslında yok, tarife tuttuğu,
Çoğu sefer bellidir, vaktin nedenli dolduğu.

Kapılar ardından gelir tabip, hali galeyan,
Kim halde bilirim sert, mert, yürekleri kayadan,
Bilinçsiz bir el kaymasıyla, masadaysa kalan,
Tabipler bilirim, başı dik, içten boynu bükük,
Acı, tatlı haberler bilirim, hoşnut kah buruk.

Hüzünle sevinç bir arada, bu holle barışık,
Umut kapısı, olası her habere, alışık,
Kaybedenleri gördüm, lafı isyanla karışık,
Kalanda dua, ya ebedi ilaca alışık,
Her an, son durak mı ne, hastane koridorları.
Yazan: Yavuz KORKMAZ
Tarih :02 / 07 / 2003

Bu şiir toplam 547 kez okundu.
11.02.2009 21:53:57

• Yorumlar
• Yorum Yaz