Nilgün Pakyıldız

Gün Bitmeliydi Ardından

Kimi zaman,
Bir mum alevinin ışığında,
Nice gecelere taşırsın yoksunluğunu...
Cılız,küçücük ümitlerle,
Avutabilmek için yokluğunu,
Nice seherlere yüklersin,yakarışlarını.

Kimi zaman da,
Anılara süzülürsün,
Kuşkusuz,kaygısız ve usulca.
Orta yerinden yakınca ayrılık,
Söylemek isteyipte,
Söyleyemediğin her cümle,
Biraz ölü,biraz kırık...
Elde kalan bir kaç şey,
Yavandır artık..

Say ki;
Yetim kalmışlığına gizlendin.
İç sesinin hıçkırıklarında,
Göğe doğru uzandı ellerin.
Sihirli bir dokunuş,
Değer mi ki tenine,diye beklersin..
Yağmur,ne zaman yağar dolu dizgin?
Düşler sele,kapılmaz mı hiç?
Geceye düşen bu gölge,
Hala mı dingin?

Oysa ki;
Gün bitmeliydi ardından.
Çözülmeliydi,yer gök,ne varsa.
Sıyrılmalıydı dünya,sırlarından.
Yeniden dirilmeliydi toprak.
Yeniden kokmalıydı,ıslak ıslak.

Sen söyle,
Nasıl uçsun bir kuş,
Kanadı kırıksa?
Nasıl yaşasın bir varlık,
Yarım kalmışsa?
Giden tutsak,gelemez ki..
Kalan tutsak,gidemez ki..
Ölüme yenik düşmüşse aşk,
Bitmişse hayat korkarak..
Daha çok sevmişse,Yaradan...

Sen söyle,
Gün bitmeli miydi ardından?

Nilgün Pakyıldız

Bu şiir toplam 657 kez okundu.
23.12.2008

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı