Mehmet Cihat ÜSTÜN (cihat24)

Yılların Gölgesi Düştü

Özlem suyundan geçmişi içince
Anılar birden başıma üşüştü
Ömür denilen tünelden geçince
Yüzüme yılların gölgesi düştü

Çocukken ne kadar da yaramazdım
Güneşten ateş içer, susamazdım
Günler geçerdi, hiç umursamazdım
Yüzüme yılların gölgesi düştü

Uçurtmamla birlikte uçardı dünya
Düşlerim ömrüme katmazdı riya
Ne yazık ki bitti, o tatlı rüya
Yüzüme yılların gölgesi düştü

Koştum, yoruldum, biraz uyumuşum
Gözümü açtım, birden büyümüşüm
Çocukluğumda kalmış son gülüşüm
Yüzüme yılların gölgesi düştü

Şeker tutan ellerim şimdilerde
Müptela oldu amansız bir derde
Pes etmedim, kurtuldum, bu sefer de
Yüzüme yılların gölgesi düştü

Ömür ikliminde dört mevsim gördüm
Neşe ve kederle bir hayat ördüm
Sonunda ben de nihayete erdim
Yüzüme yılların gölgesi düştü

Hayata dair bütün sırlarımı
Çemberim çocukluğumla bölüştü
İfşa edip bir bir kusurlarımı
Yüzüme yılların gölgesi düştü

Bu şiir toplam 561 kez okundu.
8.04.2009 12:52:06

• Yorumlar
• Yorum Yaz