Necdet GÖKNİL

BEN KAÇ YAŞIMDA ÖLDÜM ANNE

Ben kaç yaşında öldüm Anne?
Ateşlerde yandım, sularda söndüm..
Kor oldum küle döndüm.
Şimdi, içim yanıyor....
Nasıl yandığımı gördüm Anne..
Sıcak rüzgarlar esiyor yüzüme..
Bir çöl kuraklığı bedenim.
Bin parçaya bölündüm.
Ufalanıyorum, toz oluyorum.
Her gün biraz daha kayboluyorum.
Her yanım zifiri karanlık...
Korkuyorum.
Çok korkuyorum Anne! ! !

Ben kaç yaşında öldüm Anne?
Beni yarı yolda bırakan,
Bir zamanlar sevdiğim kadın
Hala o deniz kentli yerde mi?
İstanbul'' da mı?
O canım, güzelim Muhabbet Kuşum,
MAVİŞİM..
Yaşıyor mu?
Ne olur O'' nu
Kır çiçekleri ve papatyalarla süslü
Kırlara salın.....
Benim gibi kafeste yaşamasın,
MAVİŞİM''e iyi bakın.
Aç-susuz bırakmayın sakın......

Ben kaç yaşında öldüm Anne?
Kaldığım bu sonsuz karanlıklarda
Şimdi kim ışık olacak bana
Senden başka, O''ndan başka?
Sesine, seslere çok hasretim Anne.
Hiç pişman olmadım yaşadıklarıma...
Yaşasam,
Yine koşa koşa giderdim aşka..
Yine yaşardım o aşkı dolu dolu....
Sen öğrettin bana:
''''Dilediğince yaşarsan mutlu olursun.
Mutluluğun yok başka bir yolu..''''
Ben de öyle yaptım
Ölesiye sevdim,
Ayrılıkları hiç düşünmeden.

Benim için hiç üzülme Anne..
Ben,
Severken çok mutlu oldum....
Mutlu öldüm!
O kadın benden gittiğinde kaç yaşındaydım?
Ben kaç yaşında öldüm Anne?
Ben İstanbul''da mı öldüm Anne? ? ?

Necdet GÖKNİL

Bu şiir toplam 756 kez okundu.
31.01.2009

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı