Deniz Heval TÜRKYILMAZ

Susuzca

kaç hoş kalış sakladın
yarısı ölüm yarısı gülüm yüzüne ?
siyah bir söz düştü önce diline
sonra birkaç damla kanayan yaş
ellerini hiç böyle görmemiştim
ne vakit tutsam buz gibi olurdu
kalbi üşüyen gülkız''ın elleri kuru.
şimdi kime adını versem ağlıyorlar
böyle gitmezdi o diyorlar
susup ölüyorum sen kadar
susmak ne adi hâl bilsen.

bir bilebilsen an yaşamak değildir
sözleri kefen yapan eceldir

gece oldu mu o ülkede?
yağmur soluklu dediğin şehirde
hep ağlayan kaldırımların
gri binaların eşiğinde bekleme
içeri gir artık
bir de böyle dene ölmeyi
yüreğin kaç kurşun yediyse annenden
bir kurşun da sen sık çekinmeden
seni kimseler bilmez a gülüm
al bahçeler gibi geçer gider ömrün
hep bir hasretlik hep bir sancı
baban olsaydı yırtar atardı acıları

sabah toprak kurudu buralarda
bahar selamladı sensiz şehri
bir uçak havalandı sonra
seni götürdüğü gibi uzaklara
bu da götürüyor birilerini umarsızca
bir şiir kaldı senden bana hatırla
denizin kızı boynunda kolyesi acılarla
adımlıyor hayatın vah''larını ki
bu son sözüm olsun sana

sen ölmeye gittin ama ben kaldım ardında susuzca...

Bu şiir toplam 719 kez okundu.
15.04.2009

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı