Deniz Heval TÜRKYILMAZ

Üç Kız Falı

ne vakit ağlasan
bir serçe söküp kalbini yerinden
intihar ederdi yarsız ve arsız mevsimlerden

uzak yaylalar vardı eskiden
hani çocukluğumuzda üzülen
hep üşüyen iki kız gibi
gece obaya ağır ağır inerken
sen pembe hırkanı alıp
salınarak atardın omzuna
suya dokunan ellerin
titrerken suyun haşmetinden
yıldızlar bir başka ölümü haber verirdi
kayarken ve ölümken ve çocukken

sus
şimdi tek söz etme gelecekten
kimileri yaslanır geçmişin kovuğuna
tıpkı ben gibi sen gibi biz gibi

biz çok eski bir yaranın kuyusunda
damlayla oynaşan yavru kuşlardık
serçelerin intiharından habersiz
neslimizi köreltirken ağlamak
üçüncü yarımız evli çocuklu
üstelik unutmuş o malum türkümüzü
hani parmaklarımıza sarmaşık gibi sarılan
ve her defasında bizimle ağlayan o sigara kadar
umutsuz ve kuytusuz bir kadın olmuş şimdi

şimdi şimdi anlıyorum ben de
karanlık mutfakta bakılan falların
ütopik ağıtlar yakarak bizi yalanlamasını

telveler öldü be gülüm
telveler öldü kahveler öksüz
ne tadı var ne suyu artık ölümün.

Bu şiir toplam 636 kez okundu.
15.04.2009

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı