HALİL İBRAHİM ÇİMENDAĞ

El...

El nereye gidiyorsa şehirlerin içinden,
Asma köprülerin geçip üstünden,
Hangi iklime, meyveye, basıp çimeninden köylerin
Koca koca dağlar ezip bilip bilmeden;
Gitmesem de haber salsam ne olur…

Elim ne meyveye, dağa çimene
Elim ne çeke senede,
Ne de aldığım hasretlerin taksidine gitti…
Elim bir kanser neticesinde
Ölen bir ananın, oğlunun gömlek cebine gitti! ..

El aldı ordaki resmi çıkardı göz baktı…
Güzel bir ikimde meyve yiyen çocuktu…
Silahtan dağdan çimenden,
Kanserden köprüden habersiz yaşarken,
Anasını aynı gün hastane de yitiren
ki kadının son nefesinde kalır kim olsa aklı,
çocuk ilk yakınını gönderdi;
Kime karşılayıver diye haber salacaktı…

Şimdi el olup çıktı işte
bütün iklimleri dağların…
bütün meyveler ekşi işte…
bütün köprüler yıkık
Ve kazalar yine elim.
basıp geçti acılar üstüne
Ezik işte çocuk, senin çimenin!

Sende yıkılırsan herkes dağınık
Sen de bırakırsan herkes yetim.
Anan öldü demeye dilim,
Resmi sana geri vermeye elim varmadı…

Kime yalvarsan bir gül deremez
Kime anlatsan derdini bilemez senin…
büyümemeye karar ver,
bırakmadımı seni gidenler,
Öpmeye son kez geri gelemez!

Elin bir kefene uzanmadı…
Elin yeraltında,üstünde anamı arardı…
Elin küçük uğraşın zor,yüreğin uslanmadı..
Büyüdün çocuk, bir selamın karanlığa diz çöktürür
Kendin de gitsen bir ananı görmeye gücün yetemez!

izmir/nöbet/nisan 2008

Halil İbrahim Çimendağ


Halil İbrahim Çimendağ

Bu şiir toplam 582 kez okundu.
10.05.2009

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı