Hidayet GÜLTEKİN

ÖMÜR DEDİĞİN

ÖMÜR DEDİĞİN,

Ömür dediğin su misali, yıllar akıp geçiyorlar,
Yaşarken hep telaştan, geçmişi görmüyorlar.
Dünün çocukları ve gençleri, yaşlı kaldılar.
Birer birer, sonsuzluk trenine yolcu oldular.

İdrak edelim, geçmişten bu güne yaşananları.
İhtiyar dediğimiz insanların, eğiliyor bedenleri.
Eğer ölüm olmasaydı, çekenlerin vay hallari.
Metrelerce yükselirdi ,dünyada insan selleri.

Firevunlar geldi geçti, kan döktüler dünyaya.
Her şeyi aldılar , lakin ulaşmak isterlerdi aya.
Yağız altlar yetiştirdin ama ,binemediler taya.
Bugün hepsi toprak oldular, mezarları ise kaya.

Bu dünyanın sahibi olduğunu sanan zavallılar.
Mücevherler yetmedi, insanları köle edip sattılar.
Hazinelerine baktıkca,ölüm yokmuş gibi yattılar.
Hepside bir felaketle gidip, sonsuzlukta kaldılar.

Makam ve servetin arkasına saklanan zavallılar.
Bu dünya faniymiş, günler geçtikce anlayacaklar,
Mal ve evladınız bitecek, sizede kalmayacaklar.
Beyaz bezlere sarıp, sonzuzluğa uğurlayacaklar.

Ulaş ovasında yaşadılar, ismleri unutulan erenler.
Hidayete baki kalmadıki, bu toprağı teri ile ekenler.
Zengin fakir yok oldular, haram yiyip gidenler .
Veysel’i aldı kara toprağı, sırada ise rızkı bitenler.

Hidayet GÜLTEKİN (Ressam)

Bu şiir toplam 485 kez okundu.
19.07.2009

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı