Şanal Öztop (şanal)

GARDİYAN

Kim söndürdü
Bu ışıkları
Gardiyan
Alışık değil
Benim gözlerim
Karanlığa...

Ellerimde
Bu kelepçeler var-ken
Kimbilir ?
Ne zaman kavuşur
Gözlerim gün ışığına...

Söyle Gardiyan
Hiç mi ? nasibin yok insanlıktan
Gözlerim seemez oldu
Gün ışığını karanıktan...

Çökmüş bir çatı altında
Dört duvar
Duvarlar üzerinde
İnsanlığa küşmüş yazılar.
Çop korkusu ile
Kuyruga girmiş
Gül kokulu,
Al yazmalı bacılar...

Gözlerimde kin
Dudaklarımda nefret
Ellerimde bu kelepçeler var-ken
Dost olamayız seninle
Gardiyan...
Sen değilsin
Benim
Bu uhrevi gecede
Duvarlara başını vurup vurup,
Ağlayan...

İçimizde insan sevgisi
Kalbimizde Allah korkusu var-ken,
Biz gülemeyiz
Gardiyan...
Gönül dostları gözyaşı,
Döküp ağlarken...

Çıkar şu kelepçeleri
Ellerimden
Gardiyan...
Sende biliyorsun
Bu gün Bayram.
Görmesin beni bu halimle
Bağrı yanık
Gözü yaşlı Anam...
Sen değilsin gardiyan
Benim,
Bu bayram sabahı
Gözyaşı döküp ağlayan...

Fani olan herşeyin
Katilidir zaman.
Bak nasıl yarışıyor
Akreple, yelkovan
Sen değilsin
Bu yalan dünyanın sahibi Gardiyan.
Benim,
Bu uhrevi gecede,
Duvarlara başını
Vurup vurup ağlayan...

Kimdir ? bu
Gardiyan
Gece yarısı
Feryad-ı figan eyleyen.
Bu diş ağrısı değil,
Kalp sancısı.
Sakın dokunma mahmut"uma
Biliyorsun
O kalp hastası...

Gardiyan
Tükenir-ken
Yaşam kalemimin mürekkebi
Gönül dostları,
Terk etti birbir beni...
Acı, Izdırap
Gözyaşından başka
Ne verdi ki,
Bana bu hayat mektebi...

Vaz geçtik
Bu hayatın
Yazından kışından baharından
Yıllardır,yakamızı kurtaramadık
Bu acımasız gardiyanın çopundan...

Yak Gardiyan
Şu ışıkları
Son kez Dünya gözüyle görelim etrafımızı
Sen hiç korkma,
Biz hiç kimseye hissettirmeyiz
Göz yaşı döküp ağladığımızı...

Bu şiir toplam 679 kez okundu.
29.07.2009 14:10:41

• Yorumlar
• Yorum Yaz