ZAFER PAÇAL
BİLMİYORSUN.....
SANA BİRŞEYLERİ SÖYLECEK
CESARETİM OLSAYDI EĞER
İLK ÖNCE GÖZLERİNE
BAKMAYI BECERİRDİM
ADIM ADIM İZLEDİĞİM SANA
KOŞARAK GELİRDİM
FAKAT BİR SEN VARDIN Kİ BENDE
BENDE OLANLARIN
HİÇBİRİ YOKTU SENDE
KONUŞUP DURDUĞUM AYNALARDA
BİR HÜZÜN ÇİZDİM
BAKIŞLRIMLA YÜZÜME
BİR BOŞLUK VE
TEK BİR SOLUK SERDİM ÖNÜME
BOŞLUĞUM HAYALİN
İÇİNDE SAVRULDUĞUM
SOLUĞUM DURGUNLUĞUM
İÇİN İÇİN KAVRULDUĞUM
SEVİYORDUM
AMA SEVMİYORDUN
DALIP GİTTİĞİN ANLARDA
BİLMEM BENDEN UZAK
KAÇ HAYALE DALIYORDUN
KAÇIRDIĞIN GÖZLERİNLE
BİLSEN KAÇ KURŞUN YARASI AÇIYORDUN
İÇİM ACIYOR KİMSEYE SÖYLEYEMİYORDUM
SONRA KALKIP GİDİYORDUN
KAPADIĞIN KAPININ ARDINDA
BİR YIĞIN ÜMİT BIRAKIYORDUN
AMA BİLMİYORDUN…
Bu şiir toplam 617 kez okundu.
17.10.2009