BETÜL YATAĞAN

SEVGİLİYE GÖNDERİLEMEMİŞ MEKTUP

Daha dün , bu saatlerde ne kadar güzel bakıyordun bana.
Seni, bana bakarken yakaladım.
Peki, nasıl fark ettin dersen, bende gizli gizli sana bakıyordum.
Güzel gözlüm, bir kez sordun mu bana.
Sana ne oldu gülüm nedir bu suskunluğunun sebebi diye.

Oysa ben ne kadar çok bekledim bu soruyu senden bir defa olsun duymayı…
“Seni seviyorum gülüm ben” demiştin bana.
Hatırlıyor musun bilmem ama ben o gün dünyanın değil bütün evrenin en mutlu insanı hissetmiştim kendimi.
Senin sözlerin benim için söz olmanın ötesindeydi.
Sen bir şey dediğin zaman, ne olursa olsun ,ben onu gerçeğin ta kendisi olarak kabul ediyordum.
Doğru olsa da olmasa da sen söylemiştin ya bitanem, benim için senin söylemen yeterliydi.

Ben sana canım dedim, can dedim.
Nerdesin şimdi sen ''''Can''''?
Hangi yürekte, hangi kollardasın?

Sen bana hep gülüm derdin.
Keşke hiç demeseydin.
Bak,gül çok güzel görünse de,ömrü belli bir zamana kadarmış.
Sen beni soldurmayı ne kadar çabuk başardın.
Şimdi ben soruyorum sana.
Nasıl izin verdin bu kadar çabuk solmama?

Sana yakın olmak, yanında olmak bana yetiyordu.
Ama sen bunlarla yetinmeyi sadece yanında olduğum için mutlu olmayı hiç denemedin
Ve yapamadın da zaten.
Peki neden sormuyorsun bitanem “Ne oldu?” diye…

Biliyorum, birkaç defa denedin konuşmayı,
Ben sana sert bir kaya gibi hayır dedim.
Ama bir bilsen içimde kopan o eşsiz fırtınayı.
Bilemezsin…
Çünkü sen her şeyi yüzeysel gördün.
Oysa ben,senin o duygulu, sımsıcak, içten tavırlarına yanmıştım.
Ben seni ta yüreğimin derinliklerinden gelen sevgiyle, aşkla sevmiştim.
O zamanlar senin de benim gibi hissettiğini düşünmüştüm.
Ama şimdi acaba diyorum, acaba?
Sen ,beni hiç sevmedin mi bitanem?

Bunları, sana söylemeyi çok istiyorum.
Ama ben, senin gözlerine bakınca, bütün dünyayı unutuyorum,
Nasıl söyleyeyim bütün bunları,içimde büyüyen o eşi benzeri olmayan acıyı.
Ben seni acıtmak ister miyim ki Can?

Sen benim kırılmasını ,üzülmesini istemediğim canımın içisin.
İnsan kendi canını isteyerek yakabilir mi?

Fakat, o güzel gözlerine hüzün düşmüş bitanem.
Bunu bir an için göz göze geldiğimizde anladım.
Sana, elveda demeyi çok istedim fakat bir türlü gönlüme söz geçiremedim.
Belki de bunu yapmayı kendime yediremedim.

Yalnız ,insan ne kadar mutlu oluyormuş sevdiğinin gözlerine bakınca,
Onun gönlünde kendine ayrılmış bir taht bulunca.
Benimki hâlâ senin gönlünde mi bitanem?

Bana gel dedin ama ben sana gelemem işim var dedim.
Sen de ısrar etmedin, gittin.
Oysa benim senden önemli ne işim olabilir ki canım?
Söylemen gereken bir cümleydi sana koşmam için
Ama sen onu da söylemedin…

Bunları yazarken yüzümde aniden bir gülümseme belirdi.
Neden diye sordum kendime.
Sanırım içinde sen varsın ya yazılanların, o gülümseme bu yüzden...
Adın geçse içim ürperiyor; ellerimin titremesine hakim olamıyorum.
Sen sormuyorsun bana sorulması gerekenleri ama
Ben sana soruyorum.

Ne yaptın canım sen bana böyle,bir türlü senden gidemiyorum?



BETÜL YATAĞAN

Bu şiir toplam 681 kez okundu.
16.07.2010

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı