Nur tamgöz

KARANLIĞA ALIŞMALIYIZ

Birgün toprak olacak bedenim
Kaybolup gidecek diğerleri gibi
Ne zaman belli değil ecelin
Hergün karanlığı kucaklıyor bizden biri

Kışın yanına yatıp uzanan
Bir ışık arayacak soğumuş bedenim
Herkez sessiz annem ağlıyor
Kaklmıyor kımıldamıyor bedenim

caresiz feryatlarla gidiyorum sonsuzluğa
Kimseye kalmıyor gelip gecici dünya
Daha 16 yaşındaydı
Kim derdi ki ölecek
Unutma ölüm birgün sanada gelecek

Sevdiğim kişiler annem ve babam
Kimse kalmadı şimdi yanımda
Yanlız uçsuz bucaksız
Karanlığın ortasında.

Bu şiir toplam 546 kez okundu.
18.07.2010

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı