Gülizar Söğütçü Kurum

GÜLGEZ

Zemheri soğuğuydu
Morun menekşeye küstüğü
Bir dağın yamacında
Ölüm sessizliğine bürünmüş
Kış uykusundaki dalları
Uyutmayan köy çeşmesinden
Suyu doldurdu
Nasır tutmuş omzundaki
Boyunduruk izlerinde derin bir sızı
Yürüdü döke saça sularla
Sabahın alaca karanlığına
Kış yanığı teninde
Soğuk etini yüzüyordu
Yarı donuk bir halde
Tahta kapıdan girince içeriye
Zılgıtı yedi
Elinde kürekle bekleyen eltiden
Şaşkınlığı geçmeden, geçemeden
Az daha tandıra düşecekti
Anadolu’da gelin olmak işte böyle bir şeydi
Ona bu hakkı veren erine
Bir kat daha arttı

Özlemle karışık kırgınlığı
Koca Almancı olunca
Senenin bir ayı evli
On bir ayı dul sanki
Gurbetten daha gurbet
Almanya acı vatan
Daha ne kadar sürse hasret
Gelse de bitse çile
Üç çocuk birde töre
Yakışır mı yüzündeki gülüşe sevinç
Gülmez,
Niçin almaz yanına
Güzeller güzeli Gülgez’ini
Sığmaz mı ki yamacına
Er kişinin namusu
Öyle yabanda olur muydu?
Töre masalında
Birilerinin emrine uşak
Cebine gelir demekti
Gülgez’in ezilişi
Ermez aklı bir türlü niçin götürmez yanına
Çolunu çocuğunu
Böyle kendi evinde sığıntı
Kendi aşına açtı
Yolunu gözlediği erinden
Senede bir gün olsun
Güzel bir söz yerine dayaktı gördüğü
Avrupa görmüş adamdı nasıl aldanırdı da
Bu oyunu anlamazdı
Kan kustu da anlatamadı
Bu hüzne dayanamadı yüreği
Kan kusan Gülgez’e
Sukut lal oldu, vefa sağır
Dediler haber verin tez gelsin
Kadın elden gidiyor yetişsin
Köyden yürüyerek çıktı haberce
Kar kış kıyamet kurt sesleri duyulurken
Daha tan ağarmadan
Köye dönüşü akşamın geç saati
Çekmişti telgrafı
Haberci kendinden geçmiş
Buz taneli kirpikleriyle müjdeyi verdi
Geldiğinde kocası
Çoktan kapatmıştı kar
Beyaz bir örtüyle
Gülgez’in kara toprağını.
Gülizar Söğütçü Kurum

Bu şiir toplam 629 kez okundu.
18.07.2010

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı