Rıfat Kurtoğlu

Gönül

Boşa geçip giden bunca yılların,
Geri “getirsene, birini” gönül…
Yine Kaf Dağı’ndan aşar yolların,
Bitmez mi sanırsın yarını gönül? ..

Az mı geldi boş sözlere kandığın?
Yalan çıkmadı mı, gerçek sandığın?
Boşunaymış için için yandığın,
Tükendin sürünü sürünü gönül…

Ay mısın, gün müsün, doğar batarsın?
“Kocamadım” derde çalım satarsın,
Hâlâ güzellerle aşık atarsın,
Bulamadın gitti, yârini gönül…

Yetmedi mi daha esip tozduğun,
Hem elleri, hemi beni üzdüğün,
Zarardan ibaret, kârda gezdiğin,
İstemiyom senin kârını gönül…

Zincirler zaptetmez, bi’zır delisin,
Bazı bazı ululardan ulusun,
Kimin efendisi, kimin kulusun?
Çözemedim senin sırrını gönül…

KURTOĞLU’m misali, çilen doldu mu?
Daha bu dünyada ahtın kaldı mı?
Hani ya düşlerin gerçek oldu mu?
Tükettin ömrümün varını gönül…

Bu şiir toplam 598 kez okundu.
9.08.2010

• Yorumlar
• Yorum Yaz
• Şairin Hayatı